Na rumuńskich szlakach cz.3 - Toroiaga

Miałam nie iść na Toroiagę ale Jurek widząc nasze zmęczenie i kontuzje kilku osób obiecał, że postara się załatwić transport na przełęcz. Najpierw miał to być dostawczak z otwartą paką naszego gospodarza Iwana. Ale w Baia Borsa, skąd mieliśmy wyruszać, w tartaku stała piękna niebiesiutka tatra. Po krótkich negocjacjach z udziałem Iwana udało się dobić targu i ruszyliśmy krętą leśną drogą.

Całe szczęście że ktoś wpadł na pomysł, aby wrzucić na pake kilka opon, inaczej poobijalibyśmy się mocno na wybojach. Osoby jadące w szoferce opowiadały, że szalony kierowca dla szpanu puszczał kilkakrotnie kierownicę i unosząc kciuki w górę wołał: tatra!

Podczas tej zwariowane jazdy okazało się też, ze rumuńska straż graniczna to bardzo wyluzowani ludzie. Zatrzymali nas aby zapytać skąd jesteśmy i... poczęstowali pyszną wodą mineralną z pobliskiego źródła. A trzeba nadmienić, że nasz wehikuł nie miał z tyłu burty tylko założoną na wystające drągi drabinę. U nas rzecz nie do pomyślenia.

Znów wędrowaliśmy rozległymi połoninami.

Poniżej cel naszej wędrówki - Toroiaga 1930m ( wg przewodnika "Bukowina i Maramuresz" S.Figla i P. Krzywdy wyd. Rewasz bo Jurek twierdzi, że 1939m). Ta góra tylko na zdjęciu wygląda tak niewinnie, w rzeczywistości, jak podaje rewaszowski przewodnik, "musimy na stosunkowo krótkim odcinku pokonać niemal 300m różnicy wysokości. Wąska ścieżka wije się między płatami kosodrzewiny, wyżej jest tylko połonina i rozległe panoramy".
Ponieważ wlokłam się jak zwykle na szarym końcu, Jurek wysłał mnie na przód a sam szedł za mną. Wdrapywaliśmy się trawersem ledwo widoczną ścieżyną, chyba naprawdę niewiele osób tu chodzi. Jurek mnie dopingował: pomału, idź swoim tempem, dasz radę. No to szłam swoim żółwim tempem, sapiąc jak nie przymieżając lokomotywa słynnej Mocanity

Na poniższym zdjęciu widać trzy ramiona Toraiagi - wchodziliśmy wschodnim a schodziliśmy południowym

panorama w kierunku północnym - pasmo graniczne z ukraińskim Czywczynem

wschodnie i południowe ramiona Toroiagi z Górami Rodniańskimi na horyzoncie

Dla takich widoków warto było trochę pocierpieć - dzieki Jurek :)

Schodziliśmy bardzo stromym ramieniem południowym, przez malownicze łąki i pastwiska.

Borsa

Czy muszę pisać, jak po takiej wedrówce smakowało nam piwo w lokalnym barze, gdy czekaliśmy na autobus? ;)

W niedzielę niestety trzeba było wracać. Po drodze zatrzymaliśmy się w Borsanie

i w pewnej węgierskiej winnicy :)

Mam cichą nadzieję, że jeszcze wrócę do Rumunii, tyle pięknych gór na mnie czeka :)

Pozdrawiam serdecznie