Opołonek

Tytuł tego posta powinien brzmieć: "Gdzie diabeł nie może, tam Mauzera pośle" bo to właśnie dzięki uporowi miłościwie nam panującego Prezesa krośnieńskiego oddziału PTTK udało nam się tam znaleźć. Aby uzyskać zgodę Parku poruszył dosłownie niebo i ziemię, dostaliśmy nawet błogosławieństwo Prezydenta Komorowskiego, który obdarzył nas na tę okoliczność kotylionami i znaczkami "25-wolności"

Tak więc zaopatrzeni w stosowne zgody, pod opieką ratowników z Bieszczadzkiej Grupy GOPR, udaliśmy się uczcić Święto Niepodległości w miejscu niezwykłym. Otóż w latach 20-tych ubiegłego wieku do Sianek zawitał sam Marszałek Józef Piłsudski i z grupą dzieci poszedł na wycieczkę na Skałę Dobosza, znajdującą się na zachodnim wierzchołku Opołonka. Dziś Skała znajduje się po ukraińskiej stronie.

Tym razem ominęliśmy Beniową i ruszyliśmy do grobów Stroińskich, dawnych właścicieli Sianek

Kaplica zyskała nowy dach.

Litery na płycie nagrobnej hrabiego Franciszka Stroińskiego są już ledwo czytelne

Kolejny przystanek - Wierszek z widokiem na ukraińskie Sianki

Patrząc na nieliczne zabudowania dzisiejszych Sianek trudno uwierzyć, że przed wojną był to prężnie się rozwijający ośrodek letniskowy:

"Sianki jako wieś letniskowa swój największy rozkwit przeżyła w połowie lat 30 XX wieku. Znajdowało się w Siankach 10 domów letniskowych, 6 pensjonatów, kwatery prywatne, przepiękne luksusowe schronisko Przemyskiego Towarzystwa Narciarskiego oraz dwa inne schroniska. Licząc miejsca noclegowe - było ich około 2 tysiące, tyle Sianki mogły przyjąć turystów. Oprócz miejsc noclegowych było kilka restauracji, bufet kolejowy, 7 sklepów spożywczych, piekarnia, orkiestra sezonowa, biblioteka, scena amatorska, korty tenisowe, boiska do siatkówki i koszykówki no i oczywiście dancingi. W zimie można było skorzystać z wspaniałych terenów narciarskich, skoczni narciarskiej oraz toru saneczkowego". (http://www.twojebieszczady.net/zj/sianki.php)

Wędrujemy dalej wzdłuż Sanu aż do obelisku oznaczającego jego źródła ( choć badania dr Wojciecha Krukara dowiodły, że to jest tylko dopływ Sanu, jego rzeczywiste źródło jest na stokach Piniaszkowego, po ukraińskiej stronie).

Dalej wędrujemy już poza szlakiem, pasem granicznym,

przez bezlistny, bukowy las

jeszcze tylko ostre podejście

i jesteśmy u celu :)

Dekorujemy słupek graniczny, robimy sobie pamiątkowe zdjęcia

widok na ukraińską stronę

Jeszcze tylko tęskne spojrzenie na kolejny niedostępny szczyt - Kińczyk Bukowski

i wracamy z nadzieją, że kiedyś uda nam się wejść i tam.

Pozdrawiam serdecznie